Τρα λα λα..!

Απο τότε που έχει βγει η αντιστοίχηση ήχων στα κινητά έχουν τρελαθεί όλοι να γεμίζουν τις μνήμες τους με όσο το δυνατό περισσότερα τραγούδια(ναι, κάπου μέσα σε αυτό το τσούρμο είμαι και γω).. Ασυναίσθητα όμως ο καθένας μέσα μας έχει τον δικό του ήχο, και κάποιες φορές το θυμόμαστε μόνο όταν ακούμε ραδιόφωνο. Θλιμένα τραγούδια, χαρούμενα, ανέμελα και τα καλύτερα απο όλα τα αυτόσχέδια π.χ "συγνώμη σου ζητώ,συγχώρεσε με, σου φέρθηκα σκληρά το ομολογώ.."(σε στιγμες μεγάλης μαλακίας όπου προκαλέσαμε πόνο) ή στοίχοι με εμπλουτισμένο,αυτοσχέδιο και αυστηρά προσωπικό στοίχο "και έχω μια διαίσθηση (Μπάμπη),φοβάμαι (Μπάμπη).." ή ακόμα και άσματα πεισματικά ερμηνευμένα φάλτσα "Can't live without you" (επειδή έτσι το νιώθουμε καλύτερα!!) και τόσα άλλα...! Μας έχει τύχει να συνειδητοποιούμε τα συναισθήματα μας για κάποιον ακούγοντας απλά το τραγούδι "Έχω 5 μήνες να σε δω,κοίτα με,ακόμα εγω σε περιμένω..)ή ένας ήχος ξυπνητηριού "Loosing my religion"(αντιφατικός τίτλος δεδομένου του μεγέθους πίστης και αφοσίωσης που προκάλεσε) να σηματοδοτεί το πιθανότατα πιο ευτυχισμένο πρωινό της ζωής μου.. Καταλήγω λοιπόν οτι η πιο αυθεντική αντιστοίχηση (και πιο πετυχημένη) είναι αυτή του μικρού αυτού παιδιού μέσα στο κεφαλάκι μας, που είναι χαζό και αδιάκριτο, και συνδέει πρόσωπα και καταστάσεις με ενοχλητικά υπέροχα τραγούδια(κάποιες φορές ενοχλητικά σκέτο) και εκεί που δεν το περιμένεις(ούτε και κανένας άλλος) αρχίζεις απο μόνη σου να γελάς,να κλάις,να αηδιάζεις,να παίρνεις το γλιφιτζούρι απο το πιτσιρίκι δίπλα σου επείδη θέλεις απεγνωσμένα να αποδείξεις στο κάρμα σου ότι μπορείς και συ να φύγεις πέρνοντας το πιο σημαντικό πράγμα κάποιου. Αγανακτισμένη και θυμωμένη κλείνω το ποστ μου αυτό, με μόνο μια λέξη:Εσυ ρε Γ.. με θυμάσαι με κανένα τραγούδι (εκτός του "σκυλα,δεν θα σου τηλεφωνησω,και αν με παρεις θα στο κλεισω,θα σου δείξω εγω" και του "σε ξεπέρασα,αλήθεια σε ξεπεράσα"??? Καλό βράδυ σε όλους.. :-)