Ξέρω τι θέλω...

Άρρωστο βράδυ, μετά από μανιοκαταθλιπτικό dvd με τη Μέρυλ Στριπ και τη Λίντσει Λόχαν να το παίζουν τραγουδίστριες country σε παρακμάζων ραδιοφωνικό σταθμό (μπορώ να συγχωρήσω το σκηνοθέτη μόνο αν το έκανε επίτηδες).
Και πάνω που τελειώνει το dvd κ κλείνουν ανόρεχτα τα μάτια, γυρνάω κανάλι.
Και τη βλέπω.
A sight for sore eyes.
Πιγκουινάκι μου κι εγώ θέλω...
Καταρχάς τις γόβες της (αυτές με τον κόκκινο πάτο, 31 Μαρτίου είπαμε, ε;)
Κατά δεύτερον, τις βόλτες στο Παρίσι (να αφήσουμε τις άλλες δύο στη Ρώμη; Λες να το προσέξουν;)
Κατά τρίτον, ακριβώς όπως το έθεσε:

I want love.
Unconvenient,
one of a kind,
can't-live-whithout the other kind of love.

Κι αυτό το τελευταίο το ένιωσα
Και το νιώθω
Και θέλω να συνεχίσω να το νιώθω
Κι αυτό σαν γνώση, είναι μια κάποια ανακούφιση no matter what...
Τι θα πει, ξύπνα κοπελιά, το Sex & the City τελείωσε;
Style never dies.
Ούτε και η ελπίδα εδώ που τα λέμε.