Να ζεις, να αγαπάς ή να μαθαίνεις;

Είμαι πλέον πεπεισμένη: δεν υπάρχει χρόνος και για τα τρία. Την τελευταία φορά που κάποιος συγγραφέας τόλμησε να ισχυριστεί το αντίθετο...αυτοκτόνησε. (Θα μου πεις, δεν έφταιγε αυτός ο γλυκούλης. Το βιβλίο του είχε αποτελέσει έμπνευση για την Ευούλα μας).
Κι επειδή τώρα τελευταία μου γκρίνιαξες ότι "περνάω τόσο καλά που έχω ξεχάσει να γράφω", μπήκα σε σκέψεις.
Το ότι η τέχνη είναι παιδί του ελεύθερου χρόνου του ανθρώπου το ήξερα.
Το ότι όποιος έχει υπερβολική ζωή στο ίντερνετ τείνει να ξεχνά αυτή με τις 3 διαστάσεις, το είχα υποψιαστεί.
Το ότι για να γράφεις πρέπει να παρατηρείς και για να παρατηρείς πρέπει να μην συμμετέχεις το είχα ακούσει.
Όλα αυτά όμως μέχρι πρότινος ήταν εντελώς θεωρητικά.
Αλλά τώρα ξαφνικά αγναντεύω το 24ωρό μου και αναρωτιέμαι: όταν έχεις
α) δουλειά για 4 περιοδικά (αν σκεφτείς ότι το καθένα "κλείνει" διαφορετικές ημερομηνίες, ζω ένα μόνιμα επείγον περιστατικό)
β)μια συνδρομή στο γυμναστήριο που κουράστηκες να τη βλέπεις να πηγαίνει χαμένη (όπως και τους κοιλιακούς σου)
γ)να δεις το πιγκουίνι και τις λοιπές μεταξένιες
δ)να συντηρήσεις αυτό το περίεργο, εξωτικό φυτό που ονομάζεται "σχέση"
ε)να ικανοποιήσεις το εφηβικό σου ψώνιο για το μικρόφωνο
ζ)να κοιμηθείς
η)να επικοινωνήσεις με μια μαμά η οποία κουράστηκε να λαμβάνει χαρτοπετσέτες πάνω στο τραπέζι της κουζίνας για το πόσο την αγαπάς και πόσο θα ήθελες να σε ξυπνήσει αύριο πρωί στις 8....
Ε ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΓΙ'ΑΥΤΗΝ;




Για μένα το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Πάντα ήταν. Έβγαζα στο χαρτί ή στην οθόνη την καρδιά μου, τη χτένιζα, τη ζύμωνα σαν τυρόπιτα και την έβαζα σε τάξη. Κι αν όχι σε τάξη, τουλάχιστον είχα καταγράψει τις αιτίες της αταξίας της, τα προβλήματα της, τους πόνους της... Όταν λοιπόν αυτή η καρδιά διανύει μια περίοδο γαλήνης (για να μην πω ευτυχίας και εξοργιστούν οι θεοί αγάπη μου), όταν δεν έχω κανένα καβγά να με ταλαιπωρεί, κανένα δάκρυ να σέρνει τις νύχτες μου, καμιά μελοδραματική αηδία τελοσπάντων...Ε ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ;

Η ευδαιμονία ενός συγγραφέα είναι το πιο βαρετό πράγμα που θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος. Χασμουρητό...

Υ.Γ. Εμπνεύστηκα αυτό το συγκλονιστικό ποστ την ώρα του πρωινού ντους, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν αν πρέπει να κάνω σκραμπ με κουκούτσια σταφυλιού, ποιοι ακριβώς είναι οι στίχοι για το τραγούδι των Placebo που θα εκτελέσουμε και αν πρέπει να αλλάξω δουλειά. Εννοείται άργησα τραγικά στο γραφείο.