Έντονα..?

Περπατάω στο δρόμο λοιπόν χτες,κάνοντας το λάθος να μην υπολογίσω σωστά τα πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να καλύψω στην προσπάθεια μου να βρώ ένα κερί veet,που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους,ή με το όνομα αυτού του καθηγητή ιστορίας(αχ,πως τον έλεγαν,πέπε λε πιου ψευδώνυμο..?),στην αρχαιότητα θα το έβρισκα με λιγότερο κόπο.Κάπου εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να σου πω οτι η προβλεπόμενη απόσταση που θα έκανα ήταν μέχρι τον Βερόπουλο,για να μην ακούσω μετά κανένα:ΑΜΑΝ ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΕΞΩ!.
Βρίσκομαι που λες τέρμα λεωφόρου Αλεξ. σε αυτό το φανάρι που ποτέ κανείς πεζός δεν επέζησε για να μας πει πως κατάφερε να περάσει,με την πρόθεση να περάσω στην απέναντι όχθη των Hontos ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ περνάει με απελπιστικά αργή ταχύτητα ένα γνωστό αμάξι απο μπροστά μου,με έναν επίσης γνωστό για περίπου 4 μήνες οδηγό να με κοιτάει..
Νομίζω οτι ήρθε η ώρα να σου περιγράψω την κατάσταση που με είδε,για να μην αποκλίσουμε το ενδεχόμενο να με κοιτούσε απλά και μόνο επειδή έκανα εντύπωση με την παρουσία μου.Κάθεσαι?Άλουστα μαλλιά,πιασμένα πάνω με κλάμερ ΚΑΙ στέκα.Αθλητική φόρμα,με ελαφρώς γόνατα,και την μπλούζα του Κώστα i love crepes,σε αφήνω να μαντέψεις εσύ το μέγεθος.Άβαφτη.Αγουροξυπνημένη.Πως είχα βάλει τους φακούς είναι θαύμα,γιατί τα Μοσκίνο γυαλιά μου έχουν σπάσει και θα έβγαινα με τα στρογγυλά του Γυμνασίου.Και μόλις είχα πετάξει την σακούλα με τα τσίτος..ναι,κρίμα.
Υπάρχει και χειρότερο..δεν με ένοιαξε!!Δεν με πείραξε που με είδε έτσι,ούτε που δεν ανταλάξαμε έναν χαιρετισμό.Σαν να μην τον ήξερα,μάλλον όχι,σαν να μην με ένοιαζε να τον μάθω.Τίποτα!Το έντονο συναίσθημα ήταν το ξάφνιασμα όταν συνειδητοποίησα οτι δεν ένοιωσα έντονα.Πώς γίνετε,να θυμάμαι στιγμές με ανθρώπους που ήταν μετρημένες,λίγες,όχι αρκετές,και να σβήνονται μέρες,μήνες..χρόνια?
Τί μας μένει τελικά απο μια σχέση?Νόμιζα τα γεγονότα,αλλά μήπως το μυαλό μας σταματάει τον μετρητή όταν δεν έχει το απαραίτητο καύσιμο,τον ενθουσιασμό ή την έντονη επιθυμία,ή κάτι τελοσπάντων που αυτός ξέρει..?
Ή μήπως δεν αισθανόμαστε για τους άλλους πράγματα,αλλά για μας και έτσι όλα μένουν μέσα μας,στην τράπεζα συναισθήματος μας,και τον αν ζήσαμε πολύ ή όχι φαίνεται απο το ύψος των καταθέσεων μας?Από κει βγήκε το ουδείς αναντικατάστατος?Μπερδεύτηκα τώρα..:-))