Diary of my antibody

4η μέρα abnormality. Πόσο πια;;;

Απο το πρωί βρίσκομαι σε εκείνη την κατατονική φάση που με αγκαλιάζει δευτερόλεπτα πριν αρχίσω να χαιδεύω την υστερία.

Τα χέρια μου φτάνουν μέχρι τους καρπούς. Τα πόδια μου μέχρι τους αστραγάλους. Απο κει και πέρα, 4 παγωμένα μικρά χταπόδια. Χωρίς κόκαλα. Πώς περπατάω;

Καινούρια πούδρα; Μην βάζεις τόσο, είσαι πολύ χλωμή...That's my skin you idiot...

Το ελάχιστο εναπομείναν αίμα στις φλέβες μου βράζει σε αναζήτηση εξέγερσης. Τα πάντα είναι λόγος. Σήκωσε το το γαμημένο το κινητό! Κρυώνω

Κρυώνω

Κρυώνω

Ο εγκέφαλός μου μια μικρή μάζα σαν άψητο κοκορέτσι. Οι λέξεις λογισμικά που δεν καταγράφονται.

Ίσως ένα χαρακίρι;

Μπα...Γιατί ανασύρω τον Nick Cave. "Death is not the end."

And as if δεν ήμουν αρκετά χάλια, η καρδιά μου ξεκούρδιστη, παλιά κασέτα σε walkman που έχει πέσει η μπαταρία και μπασάρει. Θυμάμαι και τους Fosca. "Oh no, there's still reincarnation!"

Ας αντέξουμε και μια 5η μέρα να δούμε τι θα γίνει...